Topp 10:
ENDRE OLSEN ”Bøttevis Med Blått“
Årets beste norske album for meg er Olsen sitt første album på fem år, hans tredje totalt sidan debuten under namnet Angry Wasp i 2011 og hans første fulle album på norsk. Og beviser det han antyda på «Lenge si’ i går», Ep’en frå 2013. Endre Olsen er best på norsk.
På andreplass i norskavdelinga til Platearbeidaren kjem CADDY, eller Tomas Dahl som er einaste faste medlem. På ”Ten Times Four“ tar fortset i same fine leia som forgjengaran. Og for å sitere Dahl sjøl: ”Dersom «The Better End» var lyden av å være på ferie, er «Ten Times Four» lyden av å trenge en ferie.“ Framleis heilt glimrande powerpop. Som ikkje står attende for så mykje anna innan sjangeren.
DEATH BY UNGA BUNGA ”So Far So Good So Cool“ på tredjeplassen ligg i same sjangeren som Caddy, men er litt tyngre i lyden. Som er heilt naturleg, vi snakkar her om eit band kontra eit enmannsprosjekt. Der begge har god kontroll på popmelodiane, og sånn sett er det berre tåpeleg å samanlikne. Men må eg, så må eg.
Årets fjerdeplass blir berre meir og meir enkel i lyden, men BENDIK BRÆNNE gjør ikkje nokre kompromiss på kvaliteten på låtskrivinga på ”Benedictionary“. Han spelar det meste sjølv, og gjør det enklast mogleg. Noko som kler årets utgåve av Brænne i indiefolk-lage.
VERDSMANNEN THORBJØRNSEN og “Elden Inni“ tok ein fin femteplass. Thorbjørnsen befestar med si tredje plate stillinga og viser at det i mine øyre mannens store gjennombrot, ”Vi Treng Trøyst“, frå i fjor – ikkje var eit blaff.
Årets plate er nok litt annleis, ja. Men på sin måte like sterk.
På sjetteplassen finn vi DE MUSIKALSKE DVERGENE sin ”Rolig Rock’n Roll“. Det er ikkje så ofte at det kjem nye plater frå Grønhaug-brørne, så då tas til og med konsertutgåva i det litt rolegare hjørnet i mot med takk. Repertoaret spenner over nesten heile karriera. Og vi får klassikarar som ”Torsdagsfisken“, ”Marianne (Tempo Corvette)“ og ”To Av Alt“. I tillegg til alt det andre som er nesten klassisk.
VIDAR VANG cruisa inn på sjuandeplassen med “8530 Bjerkvik”. Gjennom åtte plater, to i 2018, har Vang etablert seg som ein solid singer/songwriter. Og det norske språket, dette er mannens tredje plate på norsk, blir en betre og betre idé. Denne utgjevinga er meir poprock enn ”9 Viser“, også frå i år, og ligg dermed nærast det eg lyttar mest til. Her er det til dels tidlegare materiale gitt ut på engelsk, her oversatt til og spilt inn på nytt. Flotte låter som ”Nu Skjer Det“ og ”Tidlig Mårrå“. Og ikkje minst Vang si beste låt, frå ”Rodeo“. ”The Chapman Autograph“ har fått si oversetting på ”Dæ“. Framleis ein heilt suveren låt.
Niande plass til TOVE BØYGARD og “Jord“ er kanskje for lavt. Stiger nok høgare når den får litt tid. Bøygard kom nok ein gong med plate i desember, vinyl då og digitalt no i januar. Utanom nokre coverversjonar, mellom anna ”16 tonn“, er dette nok ein gong ei veldig sterk samling eigenproduserte låter. Som vanleg lys, fin folkrock. Men også mørkare og tyngre, som ”Fjør“. Ein artist som fortenar all merksemda ho kan få.
DUMDUM BOYS ”Armer og Bein” smatt akkurat inn på topp 10. Bandet som har følgt oss i over 30 år klarer eg aldri å stille meg likegyldig til, når Kjartan og Prepple går laus som om dei aldri har gjort anna (og det har dei jo for så vidt aldri gjort) då er det vanskeleg å ignorere. Ikkje deira sterkaste album, men på mange måter meir enn sterkt nok.
Platearbeidaren's Blog 